Balkanlarda yaşanan dağılma sürecinin kanlı ve uzun süreli olmasının iki nedeni vardır: Birincisi Yugoslavya’nın çok uluslu bir yapıya sahip olması. İkincisi de Avrupa Birliği devletlerinin bu kanlı süreci organize edecek politikasının bulunmaması. Politikasızlık nedeniyle Avrupa Birliği devletleri; siyasi bir irade ortaya koyamamış, komünizm sisteminin yerini ne ile dolduracağı, demokratikleşme ve uluslaşma yolunda hangi kalemleri kullanacaklarını bilememiştir.
Siyasi iradeden, çok kültürlü ülkelerde kaos ortamında uygulanacak politikadan yoksun Avrupa Birliği üyesi ülkeler, aynı zamanda askeri imkan ve yetenek konusunda da yetersiz ve yeteneksiz olduklarından süreç son derece kanlı gelişmiştir. Bu nedenle; kendi oyun bahçeleri olarak gördükleri Balkanlarda, akan kanın durması için gerekli beceriyi gösterememiş, hiç istemedikleri halde NATO’nun bölgeye girişine izin vermek zorunda kalmışlardır.
Bugün Yugoslavya örneğinden ders almayan gerek Avrupa Birliği devletleri, gerekse AKP iktidarı; Türkiye’yi de aynı kanlı sürece sürükleyecek adımlar atmaktadır. Avrupa Birliği devletlerinin “İlerleme Raporu” adı altında dayattığı kültürel ve siyasal politikalara yönelik istekler, geçmişte Yugoslavya’da uygulanmış ve hezimete uğramıştır. Ancak buna rağmen; etnik milliyetçilik ve çok kültürlü sistemin, yani parçaların; bütünün kontrolü dışında hareket etmesine olanak sağlayacak adımların, tarafımızca atılması konusunda ısrar etmektedirler.
Avrupa Birliğinin; çok uluslu ve çok kültürlü sistemler üzerine siyasi politikası bulunmadığı halde, kendi eliyle başlattığı demokratikleşme açılımının tarihe gömdüğü Yugoslavya’da, kanlı çatışmalar ardından yaşanan parçalanma hala hafızalarımızdadır. Boşnak Müslümanların uğradığı soykırım, yıllar sonra ancak Hikmet Çetin’in NATO’nun bölgeye girmesini sağlaması ile son bulmuştur.
Hafızamızda olan diğer bir şey de Avrupa Birliği ülkelerinin uygulanabilir bir politikalarının olmaması nedeniyle yaşanan tüm kötü gelişmelerde en büyük paya sahip olmaları sebebiyle; Boşnakların Sırplar tarafından uğradığı soykırımı görmezden gelmesidir. Suçluluk psikolojisiyle; tarihin tanıklık ettiği, bir çok yazılı ve görsel belgenin bulunduğu, tanıkların hala hayatta olduğu insanlık dışı olaylar için “Soykırım” kelimesini kullanamayan Avrupa Birliği üyesi ülkeler; ellerinde kabul edilebilecek resmi belge olmamasına rağmen diyasporanın isteği üzerine Türkleri; Ermenilere soykırım uyguladığı gerekçesiyle suçlayabilmektedir.
Şurası bir gerçektir ki; dünya üzerinde üniter yapıdan federasyona geçen hiçbir ülke; bölünmeden hayatını devam ettirememiştir.
Bunu bildiği halde Avrupa Birliği üyesi devletler; bir çok etnik köken ve kültürün mevcut olduğu ülkemizde; birlikte yaşamaya uygun, bugünkünden daha iyi olduğunu iddia ettikleri politikaları olmadığı halde; ayrımcılığı körükleyen, birlikten değil bölünmeden yana kişilerin seslerinin duyulduğu, sonumuzun Yugoslavya felaketiyle aynı olacağı aşikar dayatmaları bize uygulamaktadırlar.
Avrupa Birliğinin elinde bölgeye uygun politik bir yol haritası olmadan Yugoslavya’daki iç çatışmalara ve etnik soykırıma neden olan süreci uygulamaya koyması ile Türkiye’nin etnik ve kültürel bölümlere ayrılması için gözümüze sokulan “İlerleme Raporları” arasındaki benzerlik; Yugoslavya’da yaşanan iç savaşı düşündüğümüzde yaşayacağımız trajedinin boyutunu da gözler önüne seriyor.
Bugün Türkiye’nin iç mozaiğini parçalayacak politik adımların hayata geçirilmesi durumunda, sonuç sadece Türkiye’yi etkilemeyecektir. Etnik milliyetçilik ve kültür üzerine atılacak siyasi adımlar Türkiye’de çıkması muhtemel bir iç savaşa neden olacaktır. Bu da sadece Türkiye’yi ve bölgemizi değil; aynı zamanda bölgedeki dengeler üzerinde söz sahibi olan ülkeler eliyle tüm dünyayı etkileyecektir.
Peki Avrupa Birliği bu olası gelişmeyi göremiyor mu? Kesinlikle görüyor. Bugüne kadar ilerleme raporlarına bizi iç savaşa ve bölünmeye götürecek maddeleri koymalarının nedeni; bunu asla kabul etmeyecek iktidarlar tarafından yönetiliyor olmamızdan kaynaklanmaktaydı. Bizimkiler, etnik ve çok kültürlü mozaiğimizin parçalanmasına neden olacak siyasi istekleri reddedecekti, Avrupa Birliği de bunu bahane edip Türkiye’yi birliğe dahil etmeyecekti. Süreç yıllarca böyle gittikten sonra AKP iktidarı ile şekil değiştirdi. Buna göre; AB’nin Türkiye’den yapmasını istediği bir çok madde, AKP’nin sadece hükümet olma değil; devlet olma ideallerine de hizmet edecekti. Avrupa Birliği de bu süre zarfında; Kıbrıs, Heybeliada Ruhban Okulu, maden imtiyazları, petrol arama hakları gibi bir çok isteğine ulaşmış olacaktı.
Emperyalist Avrupa Biriliği eliyle, komünist Yugoslavya için hayata geçirilen senaryo; bizim olan bu topraklarda tarihten gelen dostluğu, barış ve hoşgörüyü, birlikte yaşama başarısını yok etmek, Anadolu’yu tabiri caiz ise “İliklerine kadar” sömürdükten sonra kan gölüne çevirmek için tekrar sahneye konmaya çalışılıyor. Bugün Avrupa Birliğinin “Kürt Açılımı”nın yanı sıra, kendi ülkelerinde asla izin vermeyecekleri maddelerin bulunduğu sözde “Yargı Reform”unu desteklemelerinin nedeni de; henüz Kıbrıs, Ruhban Okulu, gibi isteklerini tam olarak elde etmelerine engel olan Yargı Erkini; AKP’nin emrine sokmak, iktidarın kendilerinin isteğiyle çıkartacağı yasaları, Anayasa Mahkemesinin iptal etmesini önlemek ve -işleri bitmeden- AKP’nin bir kapatma davası ile daha karşılaşmasının önüne geçmektir.
ŞEBNEM ÖZBEK
15.09.2009
