HEYKEL TARİHİ

Heykel ya da yontu, çeşitli gereçler kullanarak üçboyutlu düzenlemeler yapma, bu yolla yaratılan estetik değerler aracılığıyla da duygu ve düşünceleri iletme sanatıdır. Oluşturulan üçboyutlu yapıt soyut ya da somut olguları canlandırıyor olabilir, betimleyici ya da süsleyici nitelik taşıyabilir. Heykel çok eskiçağlardan beri herhangi bir kişi ya da olayın anısını yaşatmak amacıyla da kullanılmıştır.

Türkler çok eskiçağlardan beri taş işçiliğinde başarılı yapıtlar ortaya koymuşlardır. En eski örneklerine Orta Asya sanatında rastlanır. Orhun Anıtları anıtsal heykeller olarak da düşünülebilir. İnsan figürünün simgesi olarak taştan yontulmuş balballar, babalar da ilkel heykel örnekleridir. İslam dininin benimsenmesinden sonra dinsel kurallar gereği, öteki sanatlarda olduğu gibi heykelde de betimlemecilik bırakılmış, bunun yerine süslemeci yanı ağır basan kabartmacılık, oymacılık, kakmacılık gibi sanatlar öne çıkmıştır. Gene de Anadolu Selçukluları'nın yaptığı yapılarda insan ve hayvan figürlerini kullanan kabartmalara rastlanır. Mezar taşları, nişan taşları Osmanlı Devleti döneminde de en ince biçimde işlenen, en güzel süslemelerle donatılmış yapıtlar olmuşlardır. Bazen çeşme, şadırvan, havuz, fıskıye gibi yararlı amaçlarla üretilmiş yapıtları da bunlarla birlikte düşünme olanağı vardır. Günümüzde Türk heykel sanatından söz edilirken batı etkisi altında gelişen, çağdaş üçboyutlu düzenlemeler oluşturma sanatı akla gelmektedir.

Sanayi-i Nefise Mektebi Türkiye'de çağdaş heykel sanatı dalında eğitim veren ilk kuruluştur. Oskan Yervant Efendi, bu kuruluşta öğretmenlik yapan Osmanlı yurttaşı ilk heykeltıraşlardandır. Cumhuriyetin kuruluşuna kadar bu okuldan yetişen sanatçılar İhsan Özsoy, İsa Behzat, Mahir Tomruk ve Nejat Sirel olmuştur. İsa Behzat dışındakiler Cumhuriyet döneminde de yapıt vermişler, ayrıca içinden yetiştikleri okulun geleneği uyarınca yurtdışına gönderilmişler ve onlardan öğretmen olarak da yararlanılmıştır.

Çağdaş Türk heykel sanatçıları arasında Ali Hadi Bara, Zühtü Müridoğlu, Nusret Suman, Ahmet Kenan Yontunç, Hüseyin Anka adıyla tanınan Hüseyin Özkan, yurtdışında da çalışmalarını sürdüren İlhan Koman, Hüseyin Gezer, Mehmet Şadi Çalık, Kuzgun Acar, Saim Bugay gibi adlar vardır. Bu heykelcilerin yanı sıra Sabiha Bengütaş, Nermin Faruki, Lerzan Bengisu, Günseli Aru gibi kadın sanatçılar da yetişmiştir.

Heykelde An'i Yakalamak 4.zaman Boyutunu Eklemek Sezgİ,sabir,bazende Kİbar Bİr SaldirganliĞi Beraberİnde Getİrİyor,soĞuk Ve Donuk Bİr GÜzellİk Bu.Ülkeler Gelİr,devİrler GeÇer,İmparatorlar Cartayi Çeker Ama O Bİnyillarin YalnizliĞinda SoĞuk Ve Kirilgan Yapisina RaĞmen AŞinsada Kalicidir.İnsanin ÖlÜmsÜz Olasi Gelİyor.modern Mİnİmamalİst Yapilardan Bahsetmİyorum,onlarin Tadini Alabİlmek İÇİn 50 Yil Sonrasina Gİtmek Gerek.antİk DÖnemden İdeal GÜzellİk AnlayiŞi Zamanlari.Çok Mu Nostaljİk Oldu.burun KÖklerİne Hastayim Onlarin,kÜÜÜt Dİye İndİrmİŞler,kÖk Yok.İnsanlarin Burun KÖklerİ VarmiŞ Tabİde,teknİk Ve Estetİk AÇilardan Kaynaklanan GÜzellİkler,mesela Tokalon'u(fondoten DeĞİl) Bulmak Adina Toplami 1 Olabİlecek Orantisal Hesaba Kesİt Ve Proporsİyonlara GİrİŞİlmİŞ.fena Da Durmuyor,bİrazda Kirilmasini Engellemek Adina Bİr Teknİk MÜdahale Amma Velakİn,Şekİl 1/a Da GÖrÜldÜĞÜ Üzere Gİdİlen MÜzelerde Kol Bacaktan Evvel Burunlar UÇmuŞ,yok,yerİnde Yeller Esİyor,kÜtle Olarak UÇ Bİr Noktada Bİrİm Olarak Kayba En Yakin YÜzeysel Hacİmleme.hata DeĞİlsede Artisiyla Eksİsİyle Bana Mİstİk Gelen Üsluptakİ Bu Heykellere Dkunmaya Bayiliyorum.Özellİkle Bergama Okulunun Patetİk Üslubundakİ Yapilarda,İskender BaŞi Mesela Olay Macİg Touch Durumlari.donur Dokunmaz Zamanda Bİr YolculuĞa Çikiyor İnsan,kaÇ SavaŞin İÇİnden Hizla GeÇİyoruz,orda Olsaymiydim Acaba Demeden Edemİyor İnsan.gİzemlİ Bİr SoĞukluĞu Var,yÜzÜn DİĞer Yanindakİ BİlİnÇlİ GÖÇÜĞÜ GÖzÜnÜz Kapaliyken Hİssetmeye ÇaliŞmak EŞsİz Bİr Deneyİm.tadin.arkeolojİ MÜzesİnİ, Salt Japon Turİstler İÇİn YapmamiŞlar Deemİ Ya?

Heykel ve heykelciliğin tarihçesi


Heykel ve heykelciliğin tarihi eski zamanlara kadar uzanır. Dünyanın çeşitli yerlerinde yapılan kazılarda mermer, ağaç, taş, pişmiş toprak, maden vs. gibi çok çeşitli malzemeden yapılmış heykel ve heykelciklere rastlanmaktadır. Bunlar ve diğer heykeller üzerinde yapılan incelemelerden, heykellerin büyük bir kısmının çeşitli kavimlerin ilah olarak tanıdıkları varlıkları tasvir ettikleri, bazılarının kral-Batı uygarlığında, halkı yöneten tek güç ve otorite olan erkek yönetici.
...Detaylı bilgi için linke tıklayınız.kraliçe gibi hükümdar ailelerini, kahramanları ve kahramanlık olaylarını, bilim, sanat ve sporda meşhur olmuş kimseleri, bir kısmının da çeşitli insan ve hayvanları tasvir ettikleri anlaşılmıştır. Tarihi araştırmalar, ilk heykelin ne zaman ve kimler tarafından yapıldığı hakkında herhangi bir netice vermemektedir.

Tarihi çok eski olduğu bilinen heykel ve heykelciliği bu derece yaygınlaştıran asıl sebep, inançtır. Çeşitli devirlerde yaşamış insanların tapındıkları ve ilah tanıdıkları şeylerin ağaç, taş, maden üzerine işlemeleri ve ibadetlerini bunlara karşı yapmaları, heykel ve heykelciliğe cemiyet hayatında geniş yer verilmesine yol açmıştır.

İlk çağ topluluklarında sanatçılar genellikle bir geleneği devam ettirir. Ortaya konan eser, toplumun ortak malı olarak kabul edilir. Dolayısıyla eserler sanatçıları değil üretildikleri kavim ve toplulukların adıyla anılırlar.

'''İlk çağ heykelciliğinin özellikleri'''

Tarımsal faaliyetlerin başlamasıyla birlikte, verimsizlik sorununa çare olarak, Magna Mater (Ana Tanrıça) heykelcikleri yapılmıştır. Bu heykelciklerin malzemesi ağaç ya da topraktır.

Heykeller genel olarak aynı duruşu sergiler, kişisel özellik taşımazlar. Baş oranları vücudun geneline göre büyüktür.

Üç boyutlu heykellerde bile uzuvlar çizilerek gösterilir. Heykel yüzeyleri çizilerek süsleme yoluna gidilir.